Ég óska landsmönnum til hamingju með þjóðhátíðardaginn og vona að hátíðin hafi verið þeim gleðileg.
Ylur þjóðernisástar leikur um mig. Þá er kannski gott að taka fram að það er mikill munur á þjóðernisást og að vera þjóðernissinni. Ég er mótfallinn þjóðernishroka, því að setja Íslendinga á stall ofar öðrum og hvers kyns fordómum í garð annarra þjóða, kynþátta og menningarheima. Hins vegar ber ég virðingu fyrir íslenskri sögu og er annt um þjóðina og fósturjörðina. Í tilefni dagsins birti ég ljóð sem að mínu mati er eitthvað það fallegasta ættjarðarljóð sem við eigum. Það er Íslendingaljóð 17. júní 1944 eftir Jóhannes úr Kötlum. Lagið þykir mér mjög fallegt líka.
Íslendingaljóð 17. júní 1944
Land míns föður, landið mitt,
laugað bláum straumi:
eilíft vakir auglit þitt
ofar tímans glaumi.
Þetta auglit elskum vér
-ævi vor á jörðu hér
brot af þínu bergi er,
blik af þínum draumi.
Hvíslað var um hulduland
hinzt í vestanblænum:
hvítan jökul, svartan sand,
söng í hlíðum grænum.
Ýttu menn á unnarslóð
Austmenn, vermdir frelsisglóð
fundu ey og urðu þjóð
úti í gullnum sænum.
Síðan hafa hetjur átt
heima í þessu landi,
ýmist borið arfinn hátt
eða varist grandi.
Hér að þreyja hjartað kaus,
hvort sem jörðin brann eða fraus,
-flaug þá stundum fjaðralaus
feðra vorra andi.
Þegar svalt við Sökkvabekk
sveitin dauðahljóða,
kvað í myrkri um kross og hlekk
kraftaskáldið móða.
Bak við sára bænaskrá
bylti sér hin forna þrá,
þar til eldinn sóttu um sjá
synir vorsins góða.
Nú skal söngur hjartahlýr
hljóma af þúsund munnum,
þegar frelsisþeyrinn dýr
þýtur í fjalli og runnum.
Nú skal fögur friðartíð
fánann hefja ár og síð,
varpa nýjum ljóma á lýð
landsins, sem vér unnum.
Hvort sem skrýðist þessi þjóð
þyrnum eða rósum,
hennar sögu, hennar ljóð,
hennar líf vér kjósum.
Ein á hörpu íss og báls
aldaslag síns guðamáls
æ hún leiki ung og frjáls
undir norðurljósum
Engin ummæli:
Skrifa ummæli