Íslenzk(t) vögguljóð á Hörpu
Ég skal vaka og vera góð
vininum mínum smáa
á meðan óttan rennur rjóð,
roðar kambinn bláa
og Harpa sýngur hörpuljóð
á Hörpulaufið gráa.
Stundum var í vetur leið
veðrasamt á glugga; -
var ekki eins og væri um skeið
vofa í hverjum skugga?
Fáir vissu, að vorið beið
og vorið kemur að hugga.
Sumir fóru fyrir jól,
- fluttu burt úr landi;
heilum snauðir heims um ból
hús þeir byggja á sandi.
í útlöndum er ekkert skjól
- eilífur stormbeljandi.
Þar er auðsýnt þurradramb
þeim, sem út er borinn
engin sól rís yfir kamb,
- yfir döggvuð sporin.
þar sést hvorki lítið lamb
né lambagras á vorin.
Þá er börnum betra hér
við bæjarlækinn smáa
í túninu, þar sem tryppið er.
Tvævetluna gráa
skal ég, góði, gefa þér
og gimbilinn hennar fráa.
Og ef þig dreymir, ástin mín,
Oslóborg og Róma,
vængjaðan hest, sem hleypur og skín,
hleypur og skín með sóma,
eg skal gefa þér upp á grín
allt í sykri og rjóma.
Eins og hún gaf þér íslenzkt blóð,
úngi draumsnillingur,
- megi loks hin litla þjóð
leggja á hvarm þinn fingur
- á meðan Harpa hörpuljóð
á Hörpuljóðið sýngur.
Halldór Kiljan Laxness
San Fransisco 21. Mars 1928.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli